درمان سکته مغزی با تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS) یک روش غیرتهاجمی است که برای افزایش نوروپلاستیسیته در مغز و بهبود عملکرد عصبی استفاده می‌شود. این روش با تحریک مستقیم نواحی خاصی از قشر مغز، به‌ویژه در افراد مبتلا به افسردگی پس از سکته، می‌تواند موجب بهبود عملکرد حرکتی و شناختی شود.
در درمان سکته با TMS کدام نواحی مغز باید تحریک و یا مهار شود؟
درمان سکته مغزی با TMS معمولاً با تمرکز بر نواحی حرکتی و نواحی مرتبط با کنترل شناختی انجام می‌شود. بسته به علائم بیمار و هدف درمان، تحریک یا مهار بخش‌های خاصی از مغز در نظر گرفته می‌شود:
- ناحیه حرکتی اولیه (M1): برای بهبود عملکرد حرکتی، تحریک قشر حرکتی اولیه در نیمکره آسیب‌دیده می‌تواند کمک‌کننده باشد. تحریک این ناحیه می‌تواند باعث افزایش پلاستیسیته و بهبود بازیابی عملکرد عضلات و حرکات بدن شود.
rTMS-درمان-سکته-مغزی - قشر پیش‌پیشانی پشتی-جانبی (DLPFC): این ناحیه اغلب برای درمان افسردگی پس از سکته مغزی تحریک می‌شود. بهبود خلق و کاهش علائم افسردگی می‌تواند به بازیابی کلی بیمار کمک کند.
درمان سکته مغزی – TMS - ناحیه حرکتی غیرآسیب‌دیده: مهار ناحیه حرکتی نیمکره سالم (غیرآسیب‌دیده) نیز گاهی برای کاهش اثرات مهاری متقابل بین دو نیمکره انجام می‌شود. مهار این ناحیه می‌تواند موجب افزایش فعالیت نیمکره آسیب‌دیده و بهبود توانبخشی حرکتی شود.
- قشر حرکتی کمکی (SMA): در برخی موارد، تحریک این ناحیه برای بهبود هماهنگی حرکات و کنترل حرکتی پس از سکته مغزی در نظر گرفته می‌شود.
انتخاب ناحیه مناسب و پارامترهای تحریک باید بر اساس وضعیت و نیازهای هر بیمار تعیین شود.
